Tijdens mijn opleiding diermanagement leerde ik dat er apen naar de maan werden gelanceerd, olifanten bereden werden tegen hun zin en dat er gruwelijke dingen gebeurden met het vee dat iedere avond op mijn bord lag. Ik waande me langzaam maar zeker in een een twilightzone waarin ik niet kon geloven dat niet iedereen hier van op de hoogte was. Hoe konden we zoiets doen, hoe is het mogelijk?

Door deze realisatie besloot ik vegetariër te worden. Ik zal toen zo’n 19 jaar oud zijn geweest.
Het werd me zeker niet in dank afgenomen op school, waar ook veel agrariërs studeerden. Het was de normaalste zaak van de wereld om vegetariërs en veganisten af te zeiken en belachelijk te maken. Ik hoor het mezelf nog zeggen; “Ja, ik ben een vegetariër, maar ik geef er niks om wat jij eet hoor. Ieder zijn ding.” om maar niet hoeven aan te horen dat alle vegetariërs opdringerige kansloze figuren waren.

Het veganisme heeft me nooit afgeschrikt, maar ik wist ook niet zo goed waarom het bestond. De link naar o.a. lederen producten en zuivel kon ik nog niet leggen destijds. Dat veranderde toen ik 25 jaar oud was. Ondertussen was ik omgeschoold tot gewichtsconsulente en fitnessinstructrice en verdiepte me dagelijks in voeding en gezondheid. Hierdoor kwam een ander aspect van mijn vegetariër-zijn aan het licht.  Hoe meer vragen ik kreeg over mijn dieet en het sporten dat ik deed, hoe vaker ik geconfronteerd werd met mijn eigen conflict; waarom eet ik nog zuivel? Kan ik zonder eieren en kwark mijn gezondheid op peil houden?

Op Facebook vond ik een vegan activist genaamd James Aspey. Een Australische jongeman die -net als ik- werkte in de fitnesswereld en een ommezwaai had gemaakt met zijn dieet en levensstijl, en daar nu over vertelde.
Hij plaatste een afbeelding online waarin te zien was dat koeien (en andere dieren) nog steeds de dupe zijn van onze onderdrukking als je zuivelproducten consumeert. Ik staarde naar de afbeelding met gemixte gevoelens. Het verontrustte me dat ik dit niet eerder had geleerd.

Als ik zo’n held ben om kaas te blijven eten, moet ik ook een held zijn met het onder ogen komen van de feiten

Ik besloot dat er iets moest veranderen. Een veganistische levensstijl was de enige manier waarbij ik mijn acties kon overeenstemmen met mijn morele overtuigingen. Maar hoe?
Online vond ik een lijst van documentaires die me zouden helpen met het maken van de overstap. Want tjah.. mijn bruine boterham met kaas en komkommer was nou eenmaal zeer geliefd en moeilijk weg te denken. Een zetje in de goede richting was niet overbodig.

De documentaire die ik bewaarde tot het laatst was genaamd ‘Earthlings‘. Sommige mensen hadden me deze docu afgeraden, omdat deze boordevol zit met nare beelden. Maar ik dacht; “Als ik zo’n held ben om kaas te blijven eten, moet ik ook een held zijn met het onder ogen komen van de feiten”. Dus dat deed ik. Na het bekijken van deze (zéér gewelddadige) film was ik voorgoed genezen. “Één rittenkaart voor de psycholoog alstublieft!”

Nu ben ik ondertussen 30 jaar oud, en vraag me vaak af waarom ik de stap niet eerder heb gezet. Ik heb geen schuldgevoelens meer, voel me fit, en ik heb nog nooit zo heerlijk gegeten als nu. Ik heb nog steeds vrienden, ben niet plots sokken in sandalen gaan dragen en ik ben ook nog steeds niet overleden aan een eiwit-tekort. Wie had dat gedacht!

Ik ben sindsdien mijn werkzaamheden ook meer af gaan stemmen op het veganisme. Ik begon als (creatief) virtueel assistent voor veganistische bedrijven/ondernemers en doe dit tot de dag van vandaag nog steeds met veel plezier. (Hier vind je mijn website)

Een jaar of twee geleden heb ik mijn moeder over kunnen halen om de Veganchallenge te doen. Hierna is ook zij volledig overgestapt naar een plantaardig dieet. Zij en ik samen besparen nu zo’n 250 kg zuivel per jaar. Is dat niet geweldig?

Rosanne-renee Lagendijk