Als kind was ik altijd al dol op dieren, maar omdat er thuis niet veel waarde aan dieren werd gehecht vond ik het erg lastig hier vorm aan te geven. Toen ik negen was heb ik een blauwe maandag geprobeerd vegetariër te worden, maar helaas maakte mijn ouders het me lastig. Ze deden dit niet met opzet, maar ze konden niet goed met het idee omgaan en namen het ook niet echt serieus. Ik nam me toen voor om vegetariër te worden als ik later op mijzelf woonde.

Toen ik eenmaal op mijzelf woonde ben ik ook daadwerkelijk vegetariër geworden, een keuze waar ik heel blij van werd en me een bevrijdend gevoel gaf. Via twee mensen kwam ik voor het eerst in aanraking met het veganisme, maar vond het op dat moment te extreem. Daarnaast was ik in de veronderstelling dat er geen dieren dood gingen voor mijn eten omdat ik geen vlees at, niet wetende dat de melk- en ei-industrie onderdeel is van de vleesindustrie. Toen een vriendin van mij veganist was geworden werd me dit steeds duidelijker. Beetje bij beetje opende mijn ogen zich. Mijn toenmalige vriend belemmerde dit proces helaas en was er strikt op tegen. De relatie liep stuk en ik ontmoete mijn huidige man. Het was liefde op het eerste gezicht en negen maanden later was ik zwanger.

De tranen sprongen in mijn ogen. Het is zo zinloos. Ik was vastbesloten de overstap naar een veganistische leefwijze te maken.

Wij waren helemaal gelukkig en wilde dolgraag ouders worden. Toen ik drie maanden zwanger was had ik er al veel op los gefantaseerd over hoe ons leventje met ons kindje eruit zou gaan zien. Ik wilde mijn kindje dolgraag borstvoeding geven en ik was aan het fantaseren over zijn toekomst en hoe ik die graag zie. Hoe ontzettend graag ik mijn liefde aan hem wilde geven en alles wilde doen om hem gelukkig te maken, maar ook wat voor normen en waarde ik hem wilde meegeven. Ik wilde een gelukkige wereld vol zonneschijn en bloemen, gelukkige mensen en dieren. En toen begon ik na te denken over die dieren, de moederkoeien die dit sterke moedergevoel misschien ook wel zouden hebben voor hun ongeboren kalfjes. Hoe kippen voor hun kuikens zorgen als ze de kans krijgen, en het feit dat het deze dieren wordt ontnomen. Op brute wijze worden jonge dieren afgepakt van hun moeder. Pasgeboren baby’tjes! Ik kon het niet geloven.. Dat zou niet mogen gebeuren! Het besef viel hoe gruwelijk het leven van deze dieren moet zijn.

Ik vond het zo erg en het gevoel werd steeds sterker dat ik niet wil dat mijn kindje ‘zo puur en zo geliefd’ in een wereld opgroeit waar zulke horrortaferelen dagelijkse kost zijn en dit ook nog eens algemeen geaccepteerd word. En waarvoor? Niet voor de gezondheid, want een goed gebalanceerd plantaardig dieet is veel gezonder. Niet zozeer voor de smaak want veganistisch eten kan net zo lekker zijn… Maar waarvoor dan wel? De tranen sprongen in mijn ogen. Het is zo zinloos. Ik was vastbesloten de overstap naar een veganistische leefwijze te maken. Dieren zijn niet voor ons op de wereld gezet. Ze zijn hier voor dezelfde reden als wij en dezelfde reden dat mijn kindje nu dolblij door het huis stuitert. Er is maar één reden om te leven en dat is om ervan te genieten! In twee weken tijd heb ik uitgezocht welke producten ik moest schrappen van mijn boodschappenlijst, hoe ik die pannenkoeken die ik zo lekker vind veganistisch kon maken, hoe ik mijn man zover kreeg dit te accepteren en hoe ik ervoor kon zorgen dat ik voldoende voedingstoffen binnenkreeg voor mezelf en mijn ongeboren kindje. En toen was ik veganist.

Bianca van Schaik